Sydney tot Evans Head

20 februari 2017
Van Sydney zijn we via de scenic route naar en langs de kust gegaan. De weg loopt via The Entrance over een smalle strook land met aan de ene kant een heel groot meer en aan de andere kant de oceaan. Op de camping in Munmorah State Park hebben we overnacht. Het was van hier uit een kleine wandeling naar het strand. De oceaan hier was behoorlijk woest en het strand liep meteen vrij diep. Ik ben hier maar niet gaan zwemmen, er was niemand in het water en dan doe ik het ook niet in mijn eentje. Het weer was iets minder mooi, het onweerde in de verte.
We besluiten de volgende dag door te rijden naar Myall Lakes NP. In dit park zijn we 13 jaar geleden met de kinderen ook geweest. We hebben de camping waar we toen hebben overnacht weer even opgezocht. Veel was wel herkenbaar maar het was lang niet meer zo puur als toen. We besluiten de ferry te nemen naar de kuststrook aan de overkant van het meer en overnachten op een bushcamping (White Tree Bay) op een strook land tussen het meer en de oceaan. Wanneer we rondrijden om een leuke plek te zoeken zien we een dingo rondscharrelen. Ik kan mijn ogen haast niet geloven, ik wist niet dat ze hier ook zaten maar bij het toiletgebouw zie ik een affiche met een waarschuwing dus het is er echt een! Honden zijn in dit hele park (en in vele parken in Australië) niet toegestaan. We zetten onze stoeltjes aan het meer en genieten van het uitzicht over het meer en het mooie weer. Langzaam komt er een grote leguaan van 2 m voorbij gekropen. We bewegen niet en volgen hem een tijdje met onze ogen. Wat een mooi beest zeg. Met z’n gevorkte tong proeft hij de hele tijd zijn omgeving op eetbare zaken. De volgende dagen zien we er meerdere rondlopen. Tegen lunchtijd ligt er een te chillen in de zon, plat op de grond, zijn voorpoten naar achteren uitgespreid en zijn ogen half dicht;)
’S avonds genieten we van een prachtige zonsondergang over het meer. Wanneer het al aardig schemert zien we een aantal flying foxes (heel grote soort vleermuis) overvliegen. Die hadden we deze keer nog niet gezien. We besluiten hier wat langer te blijven. De volgende dag zoeken we het strand op bij Dark Point. Dit is een Aboriginal site. We wandelen over hoge witte zandduinen naar het strand en hebben hier heerlijk gezwommen.
De volgende dag verkassen we naar een andere camping (The Ruins) in hetzelfde nationale park. Onderweg een prachtige route door het park. Wanneer we over de brug bij Tea Garden rijden zie ik in het heldere blauw/groene water eronder 2 dolfijnen zwemmen. Op een parkeerplaats na de brug parkeren we de camper en lopen terug, de brug over. We zien de 2 dolfijnen rondzwemmen, een moeder met een jong. We observeren ze een tijdje en zien hoe de moeder wegspurt achter wat vis aan, even later zwemmen ze weer mooi samen op, geweldig!
We lopen weer naar de camper en zien dan dat er bij de parkeerplaats ook een plek is waar de vissers hun vis kunnen schoonmaken. Er zijn een paar vissers druk bezig en er staan een stuk of 6 pelikanen bij te wachten tot ze wat restjes toegeworpen krijgen. Je verbaast je hoe behendig ze vangen met die grote snavels van ze. We proberen het op de foto vast te leggen en komen zo in gesprek met de vissers. Je kunt ze nauwelijks verstaan, zo ‘plat’ Australisch praten ze;). Ze hebben behoorlijk wat gevangen en Henk vraagt of we misschien een vis van ze kunnen kopen. Ze kijken elkaar schalks aan; nee, dat kon niet! We konden er wel wat krijgen, haha:) Hij zocht een paar mooie vissen uit (Tailor en skipjacks, die ze ’s ochtends vroeg vanaf het strand hadden gevangen) en maakte die voor ons schoon, het was ruim voldoende voor 2 dagen! We hebben er van gesmuld! En waar we op het moment zelf enorm van smulden, is de vriendelijkheid van de Australiërs. Dat voelt heel warm.
We settelen ons op camping The Ruins in het Booti Booti National Park. Er lopen ook hier meerdere leguanen rond. Wij vinden dat prachtig maar een Engelse vrouw, Lorraine, vindt het maar niks. Ze loopt te zoeken naar een plek waar er niet zoveel komen....haha. Haar man Steve, is niet zo blij met haar angst maar besluit gelaten om toch maar te verkassen naar een plek schuin achter ons. We komen in gesprek en horen van hun reisverhalen en spreken af na het eten even samen een wijntje/pilsje te drinken. Het wordt een super gezellige avond.
Zij vertrekken de volgende dag in zuidelijke richting en wij in noordelijke naar Crescent Head. Weer een plek achter de duinen net aan het strand. Heerlijke zee en mooie golven totdat ik in een Blue Bottle duik. Dit is een kleine blauwe kwal met een drijvend ballonnetje en heel lange tentakels. Er waren er een aantal aangespoeld met de vloed maar in het water waren er niet wat hadden ze ons gezegd. Net als in Nederland is het afhankelijk van de windrichting wanneer er veel kwallen aanspoelen.
De tentakels zaten om mijn bovenarmen geplakt en het stak behoorlijk. Net alsof je brandnetels hebt gevoeld, maar dan flink erger. Ik had ze er al zoveel mogelijk afgehaald toen ik uit het water kwam. Veel afspoelen met zeewater en zo mogelijk met warm water, is dan het devies. Nou, het was behoorlijk pijnlijk. Henk had gelijk water opgezet zodat we met warm water konden spoelen/deppen. Ik kreeg rooie strepen over beide bovenarmen maar na een uurtje trok de pijn gelukkig wel weg maar ik ben hier maar niet meer in zee gegaan.
De volgende dag zijn we naar Crescent Head zelf gereden. Vanaf de in zee uitstekende rotspartij kon je mooi alle surfers zien die langs de kust aan het surfen waren.
Wij besluiten van hieruit het binnenland in te gaan, naar Dorrigo NP. Volgens de weersvoorspellingen wordt het over een aantal dagen minder mooi weer met meer neerslag dus hopen we op nog een paar mooie dagen om te kunnen wandelen in het regenwoud. Het is inderdaad een prachtige wandeling door gematigd regenwoud. Je ziet al goed het verschil met eerdere regenwouden. We komen steeds dichter richting evenaar en de begroeiing wordt wat exotischer. Meerdere soorten palmen maar ook nog steeds veel (boom) varens en grassen. Ook veel parasiterende planten zoals de bij ons bekende hertshoornvarens (ouderwetse kamerplant aan de muur;) De specifieke geur van de eucalyptusbomen, vooral als het regent heeft, vinden we heel speciaal. Ook de balm mint bush geeft een lekker frisse citroen/pepermunt geur. De avond brengen we door op een boerencamping net buiten Dorrigo met een prachtig uitzicht over de vallei.
De dag erop trekken we door naar Washpool NP, nog verder landinwaarts. Hier kunnen we weer eens een vuur stoken, waar we ook op koken. We besluiten om op zondag (26 februari) toch weer de kust op te zoeken, het laatste traject richting Brisbane waar we vrijdag Lianne willen begroeten.
Ja, we moeten telkens even de datum erbij vermelden want we zijn hier compleet de tel kwijt. Dan kijken we elkaar aan en vragen; ‘het is nu toch maandag of...’ en dan moeten we even heel diep nadenken of op de mobiel kijken welke dag het is;) Is dat wel een goed teken, dat we los gekomen zijn van het leven van alledag of is dat het begin van euhhh...?
We overnachten in Evans Head en inderdaad slaat het weer nu om. Onweer en regen! En wel in echte plensbuien. Hopelijk valt het de rest van de week nog mee want ik wil nog wel graag weer een duik nemen. Het is nog steeds wel zo’n 24 graden. We zien wel hoe het weer zich ontwikkelt, we vermaken ons prima.

Groetjes Henk en Elly