Stirling Ranges - Esperance

'S avonds na onze klim op Bluff Knoll genieten we van het uitzicht over de weiden en bergen achter de camping. In de verte hippen een paar kangoeroes voorbij en de zon gaat langzaam en in een oranje gloed onder achter pieken van de Stirling Ranges. We hebben een goeie maaltijd achter de kiezen en gaan als het eenmaal donker is ook onder zeil.
De volgende ochtend is het weer omgeslagen: er hangt een zware bewolking en af en toe regent het even. Het uitzicht is een stuk minder. In de camp kitchen maken we ons ontbijt en laden we onze telefoons nog weer op. De weerberichten voorspellen voor de dagen erop nog niet veel beter weer, dus we besluiten door te rijden naar Hyden, in het binnenland, waar we Wave Rock willen bekijken.
Onderweg zien we eerst nog een tijd onmetelijke graanvelden (nu staan er alleen nog de stoppels, het graan is inmiddels geoogst) met zo’n beetje elke 20 km een enorm complex van schuren, silo’s en transportbanden voor de overslag van het graan. De velden worden afgewisseld door stukken waarop de oorspronkelijke vegetatie van bomen, struiken en ruwe graspollen nog aanwezig is. Overal in de wheat belt (de strook graanvelden langs de zuidkust) hebben boeren te maken met het verzilten van de bodem, omdat de vroegere zoutlagen in de bodem nu door regenwater bereikt worden en opgenomen worden in de bodemstructuur. De vroegere vegetatie wortelt veel dieper dan die op de landbouwgronden en voorkwam daarmee dat regenwater diep in de bodem doordrong. Een wezenlijk probleem, dat gelukkig inmiddels erkend wordt en waar duurzame oplossingen voor bedacht moeten worden.
De aboriginals deden het kennelijk zo gek nog niet in hun gebruik van de grond en zijn ware voorlopers van duurzaamheid. Het zit ook in hun overtuiging en leefwijze om het land te zien als een gift van hun grootouders, waar je dus heel zuinig op moet zijn, en als erfgoed naar hun kinderen. Natuurlijk deden zij niet aan grootschalige landbouw, maar ze putten de grond ook niet uit maar keerden er na 7 of meer jaar weer naar terug.
Gelukkig komt er in het bewustzijn van de Australiërs wat meer besef van de mogelijkheid iets te kunnen leren van de aboriginals in plaats van dat ze genegeerd en verguisd worden. Zo zie je op informatieborden in nationale parken steeds vaker aangegeven worden hoe men tegenwoordig doet aan conservering van het natuurschoon, vaak gecombineerd met een weergave van hoe de aboriginals dit aanpakten.

Vanaf ongeveer 200 km landinwaarts maken de graanvelden plaats voor de outback. Waar we tot die tijd nog veel road trains (vaak met 3 flinke opleggers, met in totaal 62 banden…) tegenkwamen, wordt hier het aantal tegenliggers en inhalers fors minder. Intussen is het hier onbewolkt geworden, maar met de hitte valt het alles mee: nog geen 30 graden, waar het normaal zo tussen de 40 en 45 graden is hier. Aangekomen in Hyden, blijkt het een dorpje van 400 inwoners te zijn. Op de kaart was het aangegeven als stadje, en in de zin dat er een supermarktje, road house, kerk en gemeenschapscentrum zijn, klopt dat wel. We kamperen net bij Wave Rock.

Wave Rock is een ruim honderd meter lange rots die perfect een aanrollende golf lijkt, compleet met bovenrand die bijna om lijkt te willen slaan. Het bijzondere fenomeen is het gevolg van erosie rond een harder gesteente dat bijna een miljard jaar geleden tegen het zachtere werd geduwd. Een prachtig gezicht en wat een staaltje van de natuur weer!
Het is er niet druk en we hebben volop gelegenheid foto’s te schieten. Je kunt ook bovenop de golf klimmen en verder over de rots naar achteren lopen, om ook van daaruit prachtige vergezichten te zien. Adembenemend, en alles de moeite van de rit waard.

De volgende dag beklimmen we de rots nog weer eens en maken een rondwandeling langs zoutmeren en een moeras. Een aantal meren heeft hier nog gewoon water door bronnen die hier ontspruiten, maar vanwege de normale temperaturen hier van rond de 40 graden staan de andere kurkdroog. De vegetatie hier is heel taai, zoals je je voor kunt stellen, maar zelfs in de zoutmeren groeien nog plantjes en struikjes.
Tegen de middag pakken we de boel weer op (de tent is goed gedroogd vannacht) en reizen weer naar de kust, die we een flink stuk naar het oosten tov waar we hem achterlieten, weer bereiken bij Hopetoun. Daardoor hebben we van Albany en omgeving nog niets meegekregen, maar dat halen we dan op de terugweg wel in. Waar we namelijk eerst in gedachten hadden om mogelijk langs de kust naar Esperance te reizen en vervolgens door de outback via Kalgoorlie weer terug te keren naar Perth, dachten we bij Hyden dat we genoeg outback gezien hebben en dus via een alternatieve route langs de kust weer terugrijden straks.

Net voor Hopetoun kun je rechtsaf het Fitzgerald NP in. Fitzgerald is een van de grootste nationale parken in Australië van ruim 3000 km2, maar je kunt er maar op twee plekken in, aan de beide zijkanten aan de kust. De rest is onherbergzaam en ontoegankelijk. Wij zitten aan de oostkant en deze zijde heeft ook een bush camp waardoor je lekker in het park kunt verblijven. En wat voor een bush camp: met een warme douche! Als dat geen glamping is…
Op een eerdere camp waar ook een douche was, vroeg Elly een dame die hier al langer verbleef of er misschien ook een warme douche was. Haar antwoord: ‘Oh no, darling, but it is warmer than the sea!’.

Het is een prachtplek met mooie stranden en prachtige trails (wandelroutes), waar we in totaal 5 dagen blijven. We waren al van plan om gedurende het lange weekend waarin iedereen hier vanwege Austalia Day, een nationale feestdag, gaat kamperen, op een plek te blijven om niet met niks te zitten als je ergens aankomt.
Al op de heenweg woei het behoorlijk. Waar we gewend zijn dat de wind ’s middags aantrekt en ’s avonds weer gaat liggen, neemt hij nu in de avond juist toe. Onze tent steekt een stukje boven de omliggende bomen uit en pakt hem vol. Dan weer is het een halve minuut bijna windstil, en dan ineens hoor je een volgende vlaag in de verte aankomen. De tent en z’n inwoners worden danig op de proef gesteld, maar alle overleven deze aanslag. Met iets minder slaap dan normaal, constateren we de volgende dag dat de wind in de loop van de ochtend alweer mindert.

We hebben ons door de rangers laten vertellen dat er mooie hiking trails zijn in het park. De rangers zijn reuzetrots op hun park en de camp site, en bieden als complimentary service aan om ons naar het beginpunt van de Hakea trail brengen, een wandeling die ons ruim 12 km langs de kust gaat voeren. Dit is toch een stuk service dat we erg op prijs stellen en waar wij hen enorm mee complimenteren! En als klap op de vuurpijl bieden ze aan om ons straks na de ruim vier uur die voor de wandeling staat ook weer van het eindpunt op te halen. We hoeven hen alleen maar een half uurtje voordat we opgepikt willen worden even bellen. Nou, wat een ongehoorde service!
De wandeling voert door het bos naar het strand, aan het eind van het strand rotsen en wat kliffen over, en zo door. Weer een ongelooflijk mooie ervaring, en we nemen er dan ook uitgebreid de tijd voor en pauzeren lekker lang op uitzichtpunten. Heerlijk weer!

De volgende dag maar even bijkomen en even het dorp in om wat boodschappen te doen en te kijken of er iets te beleven is. We maken er even gebruik van de wifi bij een kop koffie en nemen later fish and chips mee naar de pier. Later bij de camp site nog even lekker gezwommen op Barren Beach. Dat is net om de hoek van het strand onmiddellijk voor de camp site, maar er zijn minder rotsen en daardoor minder onderstroom. En dat vinden we toch veiliger.
De zondag gaan we weer wandelen, deze keer beklimmen we East Barren Mountain. Een mooie wandeling die eerst steil de berg op leidt en de tweede helft geleidelijker verloopt. Vanaf de top hebben we een spectaculair uitzicht over Fitzgerald NP en de kuststrook. Hier blijven we dan ook een tijdje lekker zitten. ’S Middags weer lekker zwemmen en bijkomen, en op tijd een biertje en wijntje erbij. Genieten hier!

Na vijf dagen trekken we maar eens weer verder oostelijk. We hebben gehoord dat Starvation Bay een mooi strand moet hebben. De dirt road die er naartoe leidt is goed te rijden. Wel wat corrugations (dwarse rimpels in het wegdek), maar met de juiste snelheid zijn die goed te nemen. Na 40 km bereiken we Starvation Bay. Het is niet helemaal wat we ons op basis van de verhalen voorstelden… Wel een mooie baai, maar wier op het strand en in het water. Geen echte uitdaging om te gaan zwemmen. We zijn verwend geraakt, realiseren we ons!
We besluiten wel te blijven. Terwijl we bij de auto wat dingen pakken, spreekt een voorbijkomende andere camp gast ons aan en we hebben het al gauw over van alles en nog wat. Even later kom ik langs hun site met gesprokkeld hout (je mag hier eens weer een vuurtje stoken!), en roept hij van achter hun caravan of ik een biertje wil. En raad eens? Natuurlijk wel!
Elly was even naar het strand, maar ik had haar een briefje achtergelaten en al gauw voegt ze zich bij ons. In het gesprek met Bob en Deb hebben we het natuurlijk over hun achtergrond, hun ervaringen met Australie, maar ook over politieke en economische issues. Een hartstikke leuk stel dat zoveel mogelijk de gelegenheid te baat neemt om lekker door Australië te trekken. Dat spreekt ons wel aan, dat begrijp je. Bob was gepensioneerd en had elk jaar, tegen het eind van het jaar en bijbaantje als Santa. Hij had hetzelfde kapsel als ik bovenop maar met een behoorlijke grijze baard!!
Na een paar biertjes verkennen we nog de wijdere omgeving en kunnen weer goed slapen.

De dag erop trekken we verder naar Esperance. We zoeken een camping (bush camps zijn hier niet in de omgeving van de stad) en vinden er eentje bij Pink Lake. Pink Lake is een zoutmeer dat er op vroegere foto’s inderdaad fel roze uitziet, maar nu de gewone kleur weer heeft. Dat komt doordat het meer van de oceaan afgesloten is geraakt en door gestage toevoeging van zoet (regen)water. Op termijn kan de kleur weer terugveranderen als de omstandigheden daarvoor weer aanwezig zijn. Blijft hoe dan ook een mooi gezicht, witte zoutkorsten vanaf het strand een eind het meer in.
Het is een mooi rustige camping, en we zoeken een strand op. ’S Avonds lopen we de stad in voor een biertje in de pub en een keer weer fish and chips. De lokale vis hier en op eerdere plaatsen langs de kust is echt smullen, dus zo’n maaltijd is een traktatie.

De volgende dag rijden we de Great Ocean Drive, een lus van een kleine 40 km langs erg mooie en heel verschillende stranden. Sommige in een beschermende baai met rustige golven, sommige met woeste golven waar zelfs surfers zich niet aan wagen. We doen er bijna de hele dag over om rond te komen, zo indrukwekkend vinden we de verschillende baaien en stranden. En natuurlijk nemen we de tijd om weer lekker de oceaan in te duiken. Zeker Elly krijgt er nooit genoeg van.
De stranden hier zijn al zeldzaam wit en het water kristalhelder. Dat maakt het allemaal nog mooier en aantrekkelijker. Vanochtend trekken we verder naar Lucky Bay in Cape le Grand NP. Daarvan wordt gezegd dat het het witste strand van Australië heeft, we gaan het zien. We hebben gelukkig gereserveerd op de bush camp daar, want we horen dat het al een tijdje vooruit volgeboekt is.
Het lijkt ons wel vet om zo mogelijk nog wittere stranden dan hier te gaan zien. Zekerheidshalve hebben we een kleine week geleden maar vast vijf dagen geboekt, dus tijd genoeg om dat te gaan beleven.
Tot de volgende keer weer, heel hartelijke groet van ons beiden aan iedereen daar!