Tasmanie

We hebben onze plannen tav een doorlopend verblijf in Great Otway wat bijgesteld, want we zoeken die middag een camping aan de kust in Apollo Bay om eens met de jongens te kunnen skypen. Zij en wij vinden het een genot elkaar eens weer te zien en spreken. Naast het uitwisselen van hun en onze ervaringen kun je ook elkaars gezicht eens weer zien, ook heel fijn. We houden elkaar natuurlijk zo vaak mogelijk via de app op de hoogte van alle belevenissen, incl wat fotomateriaal, maar de meerwaarde van even weer ‘bij elkaar zijn’ doet ons allen goed.
Apollo Bay is een (nu nog verlaten) toeristisch centrum met een mooi lang strand maar er wordt gewaarschuwd voor gevaarlijke stromingen en in een naastgelegen badplaats was de dag ervoor een haai gesignaleerd dus nog maar geen duik genomen. Wel hebben Lianne en Elly ’s avonds een sportief eind gerend langs het uitgestrekte strand.
De volgende dag reizen we door, naar het binnenland van het park, waar we een kampeerplek vinden op de Big Hill bush camping. Een prachtplek waar we ook weer een lekker vuur kunnen stoken. Er liggen nog wat dikke takken, en we sprokkelen er nog flink wat takken uit het bos bij. Onze kampeerdouche (een zwarte plastic zak met douchetuit) hebben we al een tijd in de zon gelegd en is heerlijk opgewarmd, zodat we vanavond zonder verdere moeite lekker kunnen douchen. We koken ons potje op het houtvuur en genieten van de rust en de omgeving. Een aantal fel rood met groene king parrots (soorts papegaai) willen wel mee-eten. Ze komen zelf uit de hand eten.
We hadden het nog niet eerder meegemaakt, maar de plek blijkt populair: hij stroomt tegen de avond aardig vol waardoor alle 8 (!) de plekken bezet raken. Daarna gaan wat laatkomers zelfs nog langs de gravel weg staan. Al met al heeft niemand last van elkaar, want er is ruimte genoeg.

De dag erop is het fantastisch weer, en wij reizen door naar Melbourne omdat we ’s avonds de boot moeten pakken naar Tasmanië. We hebben maar 2 dingen tevoren vastgelegd, maar naast de vluchten was het wel nodig dit veer op tijd te boeken. Hadden we dus een half jaar geleden al geregeld. We gaan in Melbourne nog even langs de camperverhuur om wat kleine mankementen aan de camper te laten verhelpen. Niet alles lukt ze, maar we kunnen zonder problemen weer door. We hadden oa gehoopt dat ze iets konden doen aan de flink lawaaiige koelkast, maar dat blijkt (zoals ik al verwachtte) ouderdom en een andere is niet direct te regelen. Onze oplossing tot dusverre zetten we nog maar even voort: we zetten hem ’s nachts gewoon uit en ’s ochtends is hij nog koud genoeg om niets te laten bederven. We zijn ruim op tijd bij de ferry en treffen onze voorbereidingen, zoals het pakken van alle dingen die je ’s avonds en de volgende ochtend nodig hebt. Je kunt nl tijdens de overtocht niet bij je spullen in de camper.
De kapitein deelt na een half uur via de intercom mee dat hij een relatief rustige overtocht verwacht gezien de wind kennelijk meevalt. Ik heb het niet zo op zeevaart, maar onderga het allemaal gelaten. De eerste 2 uur varen we nog in de baai vanuit Melbourne, en merk je er heel weinig van dat je op een schip zit. Buiten de baai (het is al donker en we maken ons op voor bed) wordt dat wat anders. Het schip begint zowel over zijn lengte- als zijn breedte as op en neer te gaan, waarbij je de golven in toenemende mate flink tegen de scheepswand hoort beuken. In het begin een wat mij betreft onprettig gevoel, maar tot mijn verbazing went het na een half uur al wat. We slapen allemaal goed in onze hut en worden wakker van de intercom die meldt dat we volgens verwachting om 6 uur die ochtend aan zullen meren.
We rijden tegen 6.45 u van de boot af en stoppen bij het verlaten van Devonport maar eens eerst voor een kop koffie. Er is ook wifi, zodat we onze contacten weer wat kunnen bijwerken.
Die dag rijden we door allerlei kustdorpen langs de NW kust en stoppen op Cooee Point in Burnie, waar we direct aan de kust verblijven. En waar je pinguïns kunt spotten. Onderweg de voorraden weer aangevuld en er een rustige dag van gemaakt. Het weer is wisselvallig en het is een stuk koeler dan op het vasteland, hooguit 18 graden. Geen probleem, maar we moeten ons er even aan aanpassen. ’S Avonds zijn Lianne en Elly naar het rangercenter geweest om uitleg te krijgen over de pinguïns en on te zien hoe ze uit zee komen om hun jongen te voeren. Een prachtig gezicht, vooral de donzige jongen die roepen om voedsel.
’S Ochtends rijden we verder langs de kust en bezoeken Rock Cape NP. Omdat het nog steeds af en toe regent, maken we geen lange strandwandeling. We merken dat er eigenlijk overal wel goede wandelingen te maken zijn, en dat is niet verwonderlijk gezien het mooie landschap.
Bij Stanley gaan we kijken of we de vulkaan, die hier op een schiereiland boven het landschap uit torent, kunnen beklimmen. Gezien het nog steeds heel wisselvallige weer besluiten we geen poging te ondernemen. Als je al droog bovenkomt, is het nog altijd flink winderig en is het uitzicht vandaag nog steeds veel minder dan op een heldere dag. Het gekke met het weer (en eigenlijk ook weer niet, gezien de ligging) is dat het op het ene moment helemaal dichtgepakt zit en 10 minuten later weer half bewolkt is met felle zonneschijn. De bewolking lijkt ook als het regent maar heel dun te zijn. Dat merken we ook als bijv de zon lekker schijnt en er flinterdunne sluierbewolking langsdrijft, waaruit dan wel wat regen kan vallen. Een rare gewaarwording.
We verblijven die avond in Smithton aan een zeemonding van de rivier, weer een mooi rustig plekje met uitzicht op het water. ’S Avonds gaan we nog even naar de plaatselijke pub voor een drankje en om de couleur locale eens op te snuiven. Prachtig om hier de bevolking eens te zien en te spreken. Na een paar nummers van het optreden van een live bandje zoeken we onze camper weer op voor onze nachtrust.
We besluiten de volgende ochtend om de Tarkine Drive te gaan rijden, een route door het NW binnenland die erg mooi moet zijn. Dat blijkt zeker waar. Op een gegeven moment is het in de bergen weliswaar een flink bochtige weg, maar er zijn een boel punten waar we uitstappen voor een wandeling of om van dichterbij dingen te bekijken.
Zo wandelen we de echte rimboe in om een natuurlijk gewelf in de jungle te gaan bekijken en niet alleen deze Trowutta Arch, maar ook de wandeling er naartoe is van een adembenemende schoonheid. Zeker wanneer de zon uitbundig schijnt, is de jungle hier oogstrelend: het fel lichtgroene blad van boomvarens (enorme varens die op een 2-3 m hoge palmachtige stam groeien) steekt schril af bij de mossen die de boomstammen en omgevallen stammen al eeuwenlang lijken te bedekken. Een heel ongerept en indrukwekkend landschap. Ook maken we een langere wandeling naar Lake Chisholm, ook weer door een vergelijkbaar landschap. De latere middag en nacht brengen we op deze route door op een campground in dit bos voor 6 plekken, waar we alleen verblijven. 600 m verderop is een kampeerplek voor tenten, waarvan we de wc mooi kunnen gebruiken. Wel een stukje klauteren, maar dat is geen punt. Als Elly en Lianne er tegen donker naartoe lopen, zien ze een Tasmaanse Duivel. Een zeldzaam en schuchter dier dat je maar zelden te zien krijgt! Omdat ze heel rustig blijven staan, komt hij na verloop van tijd nog weer terug naar de rand van de weg, maar vlucht ook weer hals over kop na het minste gerucht met een geweldige vaart het bos in.
’S Ochtends weer lekker samen ontbijten en bij de NW kust aangekomen steken we eerst even weer terug richting het noorden naar Arthur River. Behalve de monding van de rivier en een rivier cruise die je hier kunt maken, zijn er uitkijkpunten over de oceaan waar je de golven op de rotsen kunt zien beuken. Het is nu NO wind, dus aflandig, waardoor het met de woeste schuimkoppen relatief meevalt. Wel mooi om hier aan het eind van de wereld te staan. Het heet hier ook Edge of the World en er wordt beweerd dat je hier de schoonste lucht ter wereld inademt. Naar het westen toe ligt er tussen hier en Argentinië helemaal niets anders dan oceaan.
Daarna nemen we de zogenaamde Western Explorer (de Westerse Verkenner), oftewel de Road to Nowhere, zoals deze route ook wel genoemd wordt, naar Corinna, 110 km zuidelijker aan de NW kust. Zo’n 90 km ervan is onverhard maar wel een relatief goede gravel weg. Niettemin is het wel hotsebotsen en bochtig, maar ook een belevenis. Als het regent, moet je hier uitkijken voor verraderlijk gladde wegoppervlakken, maar wij hebben het droog. Het landschap is hier bergachtig en ruig en varieert van lage struikgewassen tot dichte bossen. In een aantal hiervan kun je nog duidelijk de sporen van eerdere bosbranden zien. Tegelijk zie je dan de geweldige recuperatiekracht van de natuur, die zich snel na zo’n brand alweer herstelt. Het blijft echter jammer om de geblakerde resten van bomen en ondergroei te zien. Dit ondanks het feit dat we weten dat bijv eucalyptussen en wat andere soorten bomen juist vuur nodig hebben om hun zaden tot ontkiemen te laten komen. Lianne heeft ons al heel veel verteld en uitgelegd over de flora en fauna. Zij heeft aan de Queensland universiteit vakken gevolgd hierover; Australia’s terrestrial environment en Zoology.
In Corinna zijn we het reizen even zat en nemen een ‘camping’ aan de Pieman rivier. Een prachtige plek, van waaruit we nog even een flinke wandeling langs de rivier maken en door het binnenland terugsteken naar de camping.

Na weer heerlijk geslapen te hebben, gaan we landinwaarts naar Waratah. Een heel aantrekkelijke route door veel dichtere bebossing dan gisteren. In Savage River, het enige ‘dorp’ waar we doorheen komen, verwachten we ergens naar wilde rivieren te kunnen gaan kijken, getuige de naam van het dorp. Een opzichter van de ijzerertsmijn hier, die we onderweg aanspreken, vertelt ons dat de rivier hier door de mijn loopt en niet voor derden te benaderen is. We hebben een leuk praatje met de man en vervolgen onze weg naar Waratah. Het is een dorpje van – wij schatten – 300 inwoners in the middle of nowhere. En dat merk je ook meteen: het informatiecentrum is tegelijkertijd ook de raadszaal, de bibliotheek, postkantoor en camping. Het roadhouse blijkt het tankstation, het plaatselijke eenvoudige ‘restaurant’ en tegelijkertijd de cafetaria, de supermarkt en naar we vermoeden de plaatselijke disco te zijn (ontlenen we grappenderwijs aan een doorlopend knipperende plafondspot). Een wonderlijk staaltje van efficiency dat er zijn weerslag in vindt dat we op een gegeven moment aan een tafeltje zitten te snacken tussen de schappen van de ‘supermarkt’.
Deze oplossing hebben we maar even gekozen omdat het tegen de avond is gaan regenen en flink winderig is geworden bij maar 12 graden. Zelfs voor hier lage temperaturen, zo horen we. Voor de volgende dagen is erg mooi weer voorspeld, dus we trekken naar Cradle Mountain NP.
De eerste dag hier al fantastische wandelingen gemaakt. Er zijn hier veel wandel- en hike mogelijkheden en we hebben al aardig wat wombats en echidna’s gespot. Een wombat liep zo dicht aan het pad dat we er van schrokken....zo dichtbij..maar hij trok zich nergens wat van aan en graasde gewoon door. We zagen ze ook nog met een jonkie erbij, zo lief. Maar wel groot hoor, die beesten!
We hebben Marion’s Lookout beklommen. Een hele klim en een deel zelfs langs een ketting omhoog. Dat is even doorbijten voor Elly met haar hoogtevrees maar ze redt het! Omhoog is te doen, ze hoeft dan niet naar beneden te kijken. We moeten dezelfde weg terug maar ook dat is goed gegaan. Trots hoor! Het uitzicht op de bergen en de dalen was heel erg mooi.
De volgende dag nog weer een hike gemaakt rondom Dove Lake. Heerlijk weer en een prachtige omgeving. Morgen gaan we weer richting westkust om ook daar nog een paar warme dagen door te brengen, de berichten zij dat het vanaf 2e kerstdag weer minder wordt.

We houden jullie op de hoogte. Voor iedereen alvast heel goeie en gezellige Kerstdagen, geniet ervan (doen wij hier ook)!!

Lianne, Elly en Henk