Woodside beach naar Kosciuszko
Door: Elly
Blijf op de hoogte en volg elly
10 Februari 2017 | Australië, Kosciuszko National Park
Woodside Beach, aan 90 Mile Beach.
Maandag 30 januari. We hebben voor het ontbijt al even hard gelopen langs het strand. Daarna een verfrissende duik in de golven en afgedoucht met koud/lauw water, heerlijk verfrissend. Daarna aan een picnictafel uitgebreid ontbeten. Van Woodside beach doorgereden naar Sale, richting Bairnsdale. Overnacht op een rest area langs de snelweg. Henk dacht dat het ’s avonds wel rustiger zou worden maar dat viel vies tegen. Grote trucks denderden de hele nacht door over de snelweg. Het heet snelweg maar het is geen snelweg zoals in Nederland. Vaak een simpele 2 baans weg. Dat het zo denderde zagen we de volgende morgen toen we verder reden; er was een brug net iets verder en daar was de aansluiting van het asfalt op de brugdelen nogal ongelijk;(
In Bairnsdale zijn we naar het Aboriginals museum geweest: Krowathunkoolong, geheel onuitspreekbaar zodat de Australiërs het ook maar houden op ‘The Keeping Place’, de bewaarplaats. Het heeft grote indruk op ons gemaakt. Het besef dat de aboriginals vroeger toch wel heel erg slecht zijn behandeld (en zelfs uitgemoord) en de waarde van hun cultuur beginnen nu aardig door te dringen. Die cultuur kent twee voorname pijlers waarvan ze volledig afhankelijk zijn: het land waarop (en waarvan) ze leven en hun voorouders. Deze twee grootheden eren en respecteren ze dan ook enorm. In verhalen die ze elkaar vertellen zit de overlevering van hun verleden en het belang van goede jaag- en verzamelgebieden. Daarom zijn geheugenspelletjes, die ze veel spelen, ook erg belangrijk: als een bepaald gebied een jaar gebruikt is voor landbouw en het jagen, trekken ze verder en komen er pas een jaar of vijf tot zes na die tijd weer terug. Dan is het belangrijk om onthouden te hebben waar de goede jacht- en visgronden zich bevonden.
James Cook verwoordde het al heel goed toen hij hier voet aan land had gezet. In een brief aan de Admiraliteit berichtte hij al dat de Aboriginals veel gelukkiger ogen dan de Europeanen omdat ze geen behoefte hebben aan bezit, tevreden zijn met wat het land hen biedt en geen hebzucht kennen... Kunnen wij met z’n allen ook heden ten dage nog wat van leren!
Onderweg van Bairnsdale naar Lakes Entrance nemen we een afslag naar Mitchell River National Park en maken hier een wandeling naar Den of Nargun. Een heilige plaats voor Aboriginals die nu in ere is hersteld en wordt gerespecteerd. Het pad leidde naar een grot die je vanaf de overkant van een meertje kon zien liggen. Het water was heel glad zodat de grot en de rotsen in het meertje en alle begroeiing mooi weerspiegelde. Het was een heel bijzonder en mystiek plaatje en ik kon me voorstellen dat dit een bepaalde betekenis had voor Aboriginals. In dit geval de Aboriginalvrouwen.
De weg naar Lakes Entrance slingert zich naar beneden richting zee en van bovenaf heb je een prachtig uitzicht over de lagunes en de oceaan. We nemen een kijkje aan het strand maar besluiten toch om verder te rijden. Bij de information tanken we drinkwater bij en vervolgen onze weg langs de kust naar Marlo waar we overnachten langs de rivier. Eerst rijden we nog een stuk langs de kust naar Cape Conran, maar de overnachtingsplekken op de bushcamping daar zijn niet beter dan langs de Snowy River naar Marlo, dus we keren weer om. Wederom een onverwacht wat onrustige nacht want vanaf een uur of 4 begint tot onze stomme verbazing het verkeer op dit rustige straatje al weer. We nemen onze lering en besluiten niet weer zo dicht bij een weg te gaan overnachten, hoe klein en onbeduidend de weg ook lijkt!
Woendag 1 februari.
De volgende camping is in Mallacoota, een heel grote camping aan het strand. Hij ligt tegen het Croajingolong National Park aan. We hadden hiervan gehoord van andere kampeerders; het moest hier erg mooi zijn en dat is het ook. Omdat de schoolvakanties al afgelopen zijn is het aardig rustig op de camping. De camping ligt aan de riviermonding met uitzicht over een aantal mooie lagunes en de zee, beide met helder blauw/groen water. Wij staan aan het eind van de camping en kunnen vandaar zo naar het strand lopen. Dat doe ik dus ook vele malen; elke keer is anders:) eb, vloed, schelpen, visjes, krabjes en de golven! Ik raak daar niet op uitgekeken en kan ontzettend genieten van het zwemmen in de golven.
We lezen op de camping dat er die middag een seminar wordt gehouden bij de Health Clinic over giftige slangen en spinnen en hoe te handelen in het geval van een beet. Dit seminar lijkt ons reuze interessant. We melden ons aan en zorgen dat we op tijd aanwezig zijn. Het seminar wordt nog aardig druk bezocht door de lokale bewoners. De spreker is een man van 30-35 jaar met een heel sterk Australisch accent. Ik moet er eerst behoorlijk aan wennen maar na een tijdje kan ik het gelukkig toch goed volgen. Hij brengt het allemaal heel relaxed en boeiend. Het is niet zo gevaarlijk als altijd wordt beweerd. De kans op een beet is heel gering. Slangen bijten geen mensen zomaar omdat wij geen prooi voor hen zijn. Ze zijn vaak eerder gevlucht dan wij ze in de gaten hebben. Ook krijgen we les in het immobiliseren van de wond en de persoon door met een rekverband de wond in te pakken en de persoon niet meer te laten bewegen en medische hulp in te schakelen.
Aan het eind van de sessie haalt hij een grote slang uit de koffer die we mogen bekijken en wie dat wil mag hem omhangen. Wat een super cool beest; een diamant python van zo’n 2,5 meter. Niet giftig hoor, dit is een wurgslang;)
Het is al te laat om nog boodschappen te doen dus zijn we wel gedoemd om maar uit eten te gaan. Lekker buiten op een terrasje van het enige restaurantje dat open is in dit dorpje.
We blijven een aantal dagen op deze camping en genieten van de zee en de wandelingen in de mooie omgeving. We boeken telkens een dag bij omdat we nog geen zin hebben om verder te trekken;)
De buurvrouw op deze camping vertelt ons over de wandelingen in de omgeving en de dieren die je kunt tegenkomen. Zij had al een aantal lyrebirds gezien tijdens haar vroege ochtend wandeling door het bos richting Bastion Point. Die willen wij ook wel zien! De volgende ochtend waren we al om 6 uur op pad. De zon was net op. Heerlijk gewandeld naar Bastion Point, alert, oren en ogen geopend maar alleen een kangoeroe gezien totdat we bijna weer terug waren op de camping(zo’n 50m) zagen we een lyrebird, niet zo speciaal als we verwacht hadden want dit was een vrouwtje. De mannetjes hebben een heel lange staart die ze over hun hoofd naar voren kunnen gooien om een vrouwtje te imponeren. Toch mooi om te zien!
Via het strand waren we ’s middags naar Bastion Point gelopen om daar te zwemmen en te luieren. We besloten om via het bos terug te lopen. Ook toen zagen we 2 vrouwtjes lyrebirds. We hebben ze een tijdje heel goed kunnen observeren. Daar hadden we dus niet zo vroeg voor hoeven opstaan...
Zaterdag 4 februari verder naar Gillard Beach in Mimosa Rocks NP. Een bushcamping aan het strand, zo’n 10 km ten noorden van Tathra. Wederom een prachtige plek. We kamperen bovenop de duinen en kijken uit over zee. Wanneer we het strand oplopen zien we onder wat boompjes een paar kangoeroes liggen, heel relaxed. ’S Avonds is er aardig wat herrie van harde muziek van een aantal jongeren op de camping. We vragen ons af wat zij hier doen op een bushcamping. De volgende morgen, al vroeg, blijkt waarom.. Op zee liggen 10-15 surfers te wachten op de ultieme golf. Er drijft iets mist van zee het land op en de golven zijn een stuk hoger dan de dag ervoor. Met wat tegenlicht van de opkomende zon, een schitterend gezicht.
Door naar Canberra. De hoofdstad van Australië en de enige en kleinste staat van het land die we nog niet hebben bezocht: ACT, Australian Capital Territory.
Een van de weinige campings bij de stad was EPIC, een gebied met een renbaan, trainingsruimten, veemarktmogelijkheden en kampeermogelijkheden. Toen we aankwamen was er net een drafwedstrijd gaande. Drankjes en stoeltjes erbij gezet en eens bekeken hoe dat toegaat. Henk merkte op dat deze dravers in telgang draven. Dat kon ik niet geloven maar het was inderdaad zo! In Nederland niet gebruikelijk maar hier dus wel.
Maandag 6 februari zijn we Canberra in gegaan. Wat een bijzondere stad. Heel ruim opgezet, zo ruim dat je haast niet van het enige gebouw naar het andere kunt lopen. Ligt soms km’s uit elkaar met allemaal parken en groen ertussen. De stad is geheel ontworpen en vanuit het niets gepland opgebouwd en dat vind je overal in terug. We hebben het Parlementsgebouw bezocht en daar een heel informatieve rondleiding gevolgd. Een heel modern gebouw dat bol staat van de symboliek en vanaf de entree laat zien dat er een lijn zit vanuit de Aboriginal cultuur naar het Europese kolonialisme en de moderne tijd. Het gebouw is ongelooflijk ruim opgezet. Het is gebouwd op en in een heuvel en kijkt uit over de stad. Er loopt een rechte lijn naar het War Memorial, waarbij je in het dal daartussen de oude parlementsgebouwen ziet staan. Het War Memorial ligt wel 4-5 km verderop! (dus maar met de camper er naar toe;)
Daar aangekomen blijkt er een herdenking te zijn. Wij lopen als toerist in korte broek tussen allerlei belangrijke mensen in nette kostuums of uniformen. Er volgt een speech van oa. de prime minister Michael Turnbull. Er draaien diverse camera’s. Misschien ben ik, al wegduikend, nog even in beeld geweest op het Australische nieuws;)
Van Canberra zijn we naar Kosciuszko National Park gereden, dat is eigenlijk weer een eindje terug maar omdat het slecht weer zou zijn hebben we eerst Canberra bezocht om daarna de hoogste berg van Australië, Mount Kosciuszko met 2.228 m, met mooi weer te kunnen beklimmen.
We overnachten weer op een bushcamping aan de Snowy River. Heel mooi en heel rustig tussen de eucalyptussen. Wanneer we richting de kampeerplek rijden worden we verwelkomt door het ontvangstcomité; er staan een stuk of 6 kangoeroes nieuwsgierig te kijken wat we komen doen. ’S Avonds bij het kampvuur horen we geritsel en gesnuif achter ons. We kijken met de zaklantaarn en het blijkt een wombat te zijn die zijn kostje bij elkaar scharrelt. Hij graast en smakt dat het een lieve lust is maar trekt zich van ons niks aan.
Donderdag 9 februari. We zijn vroeg opgestaan om de bergwandeling te maken naar Mount Kosciuszko, een rondwandeling van 23 km. Ik besluit niet deze hele wandeling te doen omdat mij dat te ver lijkt, je kunt onderweg niet zeggen ‘tot hier en niet verder’, je moet wel! Er is niets anders. Ik wandel de eerste 5 km met Henk mee tot Blue Lake en vandaar wandel ik terug, toch nog zo’n 11 km in totaal gelopen. Henk loopt de hele ronde en geniet enorm van het uitzicht. Tot zover weer.
Lieve groetjes allemaal,
Henk en Elly
Maandag 30 januari. We hebben voor het ontbijt al even hard gelopen langs het strand. Daarna een verfrissende duik in de golven en afgedoucht met koud/lauw water, heerlijk verfrissend. Daarna aan een picnictafel uitgebreid ontbeten. Van Woodside beach doorgereden naar Sale, richting Bairnsdale. Overnacht op een rest area langs de snelweg. Henk dacht dat het ’s avonds wel rustiger zou worden maar dat viel vies tegen. Grote trucks denderden de hele nacht door over de snelweg. Het heet snelweg maar het is geen snelweg zoals in Nederland. Vaak een simpele 2 baans weg. Dat het zo denderde zagen we de volgende morgen toen we verder reden; er was een brug net iets verder en daar was de aansluiting van het asfalt op de brugdelen nogal ongelijk;(
In Bairnsdale zijn we naar het Aboriginals museum geweest: Krowathunkoolong, geheel onuitspreekbaar zodat de Australiërs het ook maar houden op ‘The Keeping Place’, de bewaarplaats. Het heeft grote indruk op ons gemaakt. Het besef dat de aboriginals vroeger toch wel heel erg slecht zijn behandeld (en zelfs uitgemoord) en de waarde van hun cultuur beginnen nu aardig door te dringen. Die cultuur kent twee voorname pijlers waarvan ze volledig afhankelijk zijn: het land waarop (en waarvan) ze leven en hun voorouders. Deze twee grootheden eren en respecteren ze dan ook enorm. In verhalen die ze elkaar vertellen zit de overlevering van hun verleden en het belang van goede jaag- en verzamelgebieden. Daarom zijn geheugenspelletjes, die ze veel spelen, ook erg belangrijk: als een bepaald gebied een jaar gebruikt is voor landbouw en het jagen, trekken ze verder en komen er pas een jaar of vijf tot zes na die tijd weer terug. Dan is het belangrijk om onthouden te hebben waar de goede jacht- en visgronden zich bevonden.
James Cook verwoordde het al heel goed toen hij hier voet aan land had gezet. In een brief aan de Admiraliteit berichtte hij al dat de Aboriginals veel gelukkiger ogen dan de Europeanen omdat ze geen behoefte hebben aan bezit, tevreden zijn met wat het land hen biedt en geen hebzucht kennen... Kunnen wij met z’n allen ook heden ten dage nog wat van leren!
Onderweg van Bairnsdale naar Lakes Entrance nemen we een afslag naar Mitchell River National Park en maken hier een wandeling naar Den of Nargun. Een heilige plaats voor Aboriginals die nu in ere is hersteld en wordt gerespecteerd. Het pad leidde naar een grot die je vanaf de overkant van een meertje kon zien liggen. Het water was heel glad zodat de grot en de rotsen in het meertje en alle begroeiing mooi weerspiegelde. Het was een heel bijzonder en mystiek plaatje en ik kon me voorstellen dat dit een bepaalde betekenis had voor Aboriginals. In dit geval de Aboriginalvrouwen.
De weg naar Lakes Entrance slingert zich naar beneden richting zee en van bovenaf heb je een prachtig uitzicht over de lagunes en de oceaan. We nemen een kijkje aan het strand maar besluiten toch om verder te rijden. Bij de information tanken we drinkwater bij en vervolgen onze weg langs de kust naar Marlo waar we overnachten langs de rivier. Eerst rijden we nog een stuk langs de kust naar Cape Conran, maar de overnachtingsplekken op de bushcamping daar zijn niet beter dan langs de Snowy River naar Marlo, dus we keren weer om. Wederom een onverwacht wat onrustige nacht want vanaf een uur of 4 begint tot onze stomme verbazing het verkeer op dit rustige straatje al weer. We nemen onze lering en besluiten niet weer zo dicht bij een weg te gaan overnachten, hoe klein en onbeduidend de weg ook lijkt!
Woendag 1 februari.
De volgende camping is in Mallacoota, een heel grote camping aan het strand. Hij ligt tegen het Croajingolong National Park aan. We hadden hiervan gehoord van andere kampeerders; het moest hier erg mooi zijn en dat is het ook. Omdat de schoolvakanties al afgelopen zijn is het aardig rustig op de camping. De camping ligt aan de riviermonding met uitzicht over een aantal mooie lagunes en de zee, beide met helder blauw/groen water. Wij staan aan het eind van de camping en kunnen vandaar zo naar het strand lopen. Dat doe ik dus ook vele malen; elke keer is anders:) eb, vloed, schelpen, visjes, krabjes en de golven! Ik raak daar niet op uitgekeken en kan ontzettend genieten van het zwemmen in de golven.
We lezen op de camping dat er die middag een seminar wordt gehouden bij de Health Clinic over giftige slangen en spinnen en hoe te handelen in het geval van een beet. Dit seminar lijkt ons reuze interessant. We melden ons aan en zorgen dat we op tijd aanwezig zijn. Het seminar wordt nog aardig druk bezocht door de lokale bewoners. De spreker is een man van 30-35 jaar met een heel sterk Australisch accent. Ik moet er eerst behoorlijk aan wennen maar na een tijdje kan ik het gelukkig toch goed volgen. Hij brengt het allemaal heel relaxed en boeiend. Het is niet zo gevaarlijk als altijd wordt beweerd. De kans op een beet is heel gering. Slangen bijten geen mensen zomaar omdat wij geen prooi voor hen zijn. Ze zijn vaak eerder gevlucht dan wij ze in de gaten hebben. Ook krijgen we les in het immobiliseren van de wond en de persoon door met een rekverband de wond in te pakken en de persoon niet meer te laten bewegen en medische hulp in te schakelen.
Aan het eind van de sessie haalt hij een grote slang uit de koffer die we mogen bekijken en wie dat wil mag hem omhangen. Wat een super cool beest; een diamant python van zo’n 2,5 meter. Niet giftig hoor, dit is een wurgslang;)
Het is al te laat om nog boodschappen te doen dus zijn we wel gedoemd om maar uit eten te gaan. Lekker buiten op een terrasje van het enige restaurantje dat open is in dit dorpje.
We blijven een aantal dagen op deze camping en genieten van de zee en de wandelingen in de mooie omgeving. We boeken telkens een dag bij omdat we nog geen zin hebben om verder te trekken;)
De buurvrouw op deze camping vertelt ons over de wandelingen in de omgeving en de dieren die je kunt tegenkomen. Zij had al een aantal lyrebirds gezien tijdens haar vroege ochtend wandeling door het bos richting Bastion Point. Die willen wij ook wel zien! De volgende ochtend waren we al om 6 uur op pad. De zon was net op. Heerlijk gewandeld naar Bastion Point, alert, oren en ogen geopend maar alleen een kangoeroe gezien totdat we bijna weer terug waren op de camping(zo’n 50m) zagen we een lyrebird, niet zo speciaal als we verwacht hadden want dit was een vrouwtje. De mannetjes hebben een heel lange staart die ze over hun hoofd naar voren kunnen gooien om een vrouwtje te imponeren. Toch mooi om te zien!
Via het strand waren we ’s middags naar Bastion Point gelopen om daar te zwemmen en te luieren. We besloten om via het bos terug te lopen. Ook toen zagen we 2 vrouwtjes lyrebirds. We hebben ze een tijdje heel goed kunnen observeren. Daar hadden we dus niet zo vroeg voor hoeven opstaan...
Zaterdag 4 februari verder naar Gillard Beach in Mimosa Rocks NP. Een bushcamping aan het strand, zo’n 10 km ten noorden van Tathra. Wederom een prachtige plek. We kamperen bovenop de duinen en kijken uit over zee. Wanneer we het strand oplopen zien we onder wat boompjes een paar kangoeroes liggen, heel relaxed. ’S Avonds is er aardig wat herrie van harde muziek van een aantal jongeren op de camping. We vragen ons af wat zij hier doen op een bushcamping. De volgende morgen, al vroeg, blijkt waarom.. Op zee liggen 10-15 surfers te wachten op de ultieme golf. Er drijft iets mist van zee het land op en de golven zijn een stuk hoger dan de dag ervoor. Met wat tegenlicht van de opkomende zon, een schitterend gezicht.
Door naar Canberra. De hoofdstad van Australië en de enige en kleinste staat van het land die we nog niet hebben bezocht: ACT, Australian Capital Territory.
Een van de weinige campings bij de stad was EPIC, een gebied met een renbaan, trainingsruimten, veemarktmogelijkheden en kampeermogelijkheden. Toen we aankwamen was er net een drafwedstrijd gaande. Drankjes en stoeltjes erbij gezet en eens bekeken hoe dat toegaat. Henk merkte op dat deze dravers in telgang draven. Dat kon ik niet geloven maar het was inderdaad zo! In Nederland niet gebruikelijk maar hier dus wel.
Maandag 6 februari zijn we Canberra in gegaan. Wat een bijzondere stad. Heel ruim opgezet, zo ruim dat je haast niet van het enige gebouw naar het andere kunt lopen. Ligt soms km’s uit elkaar met allemaal parken en groen ertussen. De stad is geheel ontworpen en vanuit het niets gepland opgebouwd en dat vind je overal in terug. We hebben het Parlementsgebouw bezocht en daar een heel informatieve rondleiding gevolgd. Een heel modern gebouw dat bol staat van de symboliek en vanaf de entree laat zien dat er een lijn zit vanuit de Aboriginal cultuur naar het Europese kolonialisme en de moderne tijd. Het gebouw is ongelooflijk ruim opgezet. Het is gebouwd op en in een heuvel en kijkt uit over de stad. Er loopt een rechte lijn naar het War Memorial, waarbij je in het dal daartussen de oude parlementsgebouwen ziet staan. Het War Memorial ligt wel 4-5 km verderop! (dus maar met de camper er naar toe;)
Daar aangekomen blijkt er een herdenking te zijn. Wij lopen als toerist in korte broek tussen allerlei belangrijke mensen in nette kostuums of uniformen. Er volgt een speech van oa. de prime minister Michael Turnbull. Er draaien diverse camera’s. Misschien ben ik, al wegduikend, nog even in beeld geweest op het Australische nieuws;)
Van Canberra zijn we naar Kosciuszko National Park gereden, dat is eigenlijk weer een eindje terug maar omdat het slecht weer zou zijn hebben we eerst Canberra bezocht om daarna de hoogste berg van Australië, Mount Kosciuszko met 2.228 m, met mooi weer te kunnen beklimmen.
We overnachten weer op een bushcamping aan de Snowy River. Heel mooi en heel rustig tussen de eucalyptussen. Wanneer we richting de kampeerplek rijden worden we verwelkomt door het ontvangstcomité; er staan een stuk of 6 kangoeroes nieuwsgierig te kijken wat we komen doen. ’S Avonds bij het kampvuur horen we geritsel en gesnuif achter ons. We kijken met de zaklantaarn en het blijkt een wombat te zijn die zijn kostje bij elkaar scharrelt. Hij graast en smakt dat het een lieve lust is maar trekt zich van ons niks aan.
Donderdag 9 februari. We zijn vroeg opgestaan om de bergwandeling te maken naar Mount Kosciuszko, een rondwandeling van 23 km. Ik besluit niet deze hele wandeling te doen omdat mij dat te ver lijkt, je kunt onderweg niet zeggen ‘tot hier en niet verder’, je moet wel! Er is niets anders. Ik wandel de eerste 5 km met Henk mee tot Blue Lake en vandaar wandel ik terug, toch nog zo’n 11 km in totaal gelopen. Henk loopt de hele ronde en geniet enorm van het uitzicht. Tot zover weer.
Lieve groetjes allemaal,
Henk en Elly
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
