Vrijdag 29 oktober

Na het ontbijt gaan we naar het Kremlin om de wapenkamer te bekijken. Langs de muur lopend blijven we nog even wachten bij de eeuwige vlam en het graf van de onbekende soldaat om daar het wisselen van de wacht te zien. De wachten hebben een uur in de kou gestaan terwijl het sneeuwde. Van verre komt de aflossende wacht aangelopen, marcherend met hoog opgeheven been (90 graden vooruit) en klikkende laarzen. Precies synchroon en in nauwkeurige pas komen ze elk exact voor de af te lossen collega uit, groeten deze en nemen met enkele vierkante passen hun plek in. Het wapen wordt met de kolf met een klik op de grond gezet en die positie behouden ze tot de volgende aflossing. Het is duidelijk dat hier enige oefening aan vooraf gegaan is. Maar ze halen het natuurlijk niet bij het dansteam van Lianne, dat begrijp je...
Binnen de muren van het Kremlin (omtrek ongeveer 2,5 km) bevinden zich naast de schatkamer nog tal van basilieken, het presidentieel paleis en een park. In de wapenkamer zien we natuurlijk allerlei wapenuitrustingen van de middeleeuwen tot 2 eeuwen geleden, harnassen, koetsen, zilveren en gouden giften van buitenlandse ambassades aan de Russische Federatie, en de wereldberoemde Fabergé eieren. Deze laatste zijn ware kunstwerken in hun detail opmaak en technisch vernuft waarmee ze gemaakt zijn en binnenin ook nog weer kunstwerken herbergen.
Buiten sneeuwt het maar er is minder wind dan gisteren waardoor het zeker niet kouder aanvoelt. We zoeken maar eens een supermarkt op om onze voorraden aan te vullen en Lianne nog wat mee te geven, want we gaan haar ’s middags herenigen met haar team. ’s Avonds oefenen ze nog weer en morgen moeten ze aan de bak. Elke reis met metro en bus is op zich een belevenis, want er is niets in het Engels of in Westers schrift aangegeven. Een klein beetje kennis van het Cyrillisch schrift is hier wel nodig om je weg te kunnen vinden. Natuurlijk vragen we ook gewoon een willekeurige voorbijganger als bordjes te weinig informatie geven. Onze vraag in het Engels kan dan twee reacties opleveren, zo blijkt: òf de passant neemt hulpvaardig de tijd ons antwoord te geven, òf de gevraagde loopt zonder te reageren door. Dat is niet onwelwillend bedoeld, maar kennelijk een beleefde manier om duidelijk te maken dat men ons niet kan helpen. Dan vragen we dus gewoon de volgende. De jongere mensen spreken doorgaans een aardig mondje Engels, dus er is altijd wel iemand in de buurt. Ons spandoek wordt door het team met gejuich ontvangen en iedereen is blij Lianne weer te zien. Ze hebben er allemaal zin in, dus dat moet goedkomen.
Op de terugweg kijken we nog even bij het Bolsjoj Theater. Het eigenlijke theater wordt momenteel gerenoveerd en alle voorstellingen worden in de ernaast gelegen theaters gegeven. Daarna eten met zijn vieren, maar we weten dat Lianne goed onderdak is bij haar team en de begeleiders. ’s Avonds laat lopen we nog een keer het Rode Plein op, wat iedere keer een indrukwekkende gebeurtenis is vanwege de enorme afmetingen en bijzondere gebouwen die het omringen. Alle gebouwen en de rode muur van het Kremlin zijn sfeervol verlicht en alleen het Mausoleum van Lenin staat er als een doodse marmeren sarcofaag onverlicht bij. Waarschijnlijk als extra eerbetoon aan deze vormgever van de Russische staat. Veel Russen vinden het overigens een oerlelijk monument dat alleen maar in de weg staat, niet vanuit oneerbiedige gedachten maar vanwege zijn oninspirerende vierkante vormgeving en saaie uiterlijk van rood en zwart marmer.