Litchfield NP naar Nitmiluk NP

Vanuit Mary River rijden we naar Litchfield National Park, een rit van een kleine 250 km. Onderweg doen we boodschappen en natuurlijk vullen we brandstof en water bij, want we willen daar een paar dagen blijven. Wat we verwachten uit de beschrijving op internet is dat het park zwempoelen, watervallen en een stuk moesson regenwoud gaat bieden.
Het park blijkt zijn naam meer dan waar te maken: we genieten van een fantastische kampeerplek met uitzicht over het woud, wandelingen en het zwemmen in kristalhelder water in poelen in het riviertje dat onder de waterval wegstroomt.
Bij Florence Falls kun je letterlijk onder de waterval doorzwemmen. Om daar te komen moet je natuurlijk tegen de stroom in zwemmen die wordt veroorzaakt door het neerstortende water. Waar we niet bij stil hadden gestaan is dat dit ook een behoorlijke wind met zich meebrengt die je over het wateroppervlak tegemoet komt. Als je deze moeite dan genomen hebt is het resultaat er ook naar: een oorverdovend klaterende douche komt van een meter of 10 op je neer. Het water in de poel is erg zacht en heerlijk verkoelend.

Het voelt overigens ondanks dat we in de tropen zitten niet overmatig warm aan. Natuurlijk is het met 32 graden goed aan de temperatuur, maar je hebt er niet echt last van als je je tempo maar aanpast. De eerste avond maken we het vuur mooi op tijd aan, dus eigenlijk is het nog te warm om er al bij te gaan zitten. Maar we moeten wel eten, en koken in de camper is altijd nog veel heter. Met het invallen van de duisternis koelt het wel al lekker snel af naar zo’n 20 graden, en daarmee is het hier goed te harden. De kinderen pakken goed hun verantwoordelijkheden op. Ze helpen met koken en de voorbereidingen hiervoor. We kunnen dus zo aanschuiven als het eten klaar is. We smullen weer van een heerlijke maaltijd. Kamperen op deze manier brengt het saamhorigheidsgevoel nog eens extra naar boven, wat ons allemaal nog eens een extra goed gevoel geeft.

De volgende ochtend wandelen we na het ontbijt zo’n 1,5 km door de bush langs het riviertje naar een nabijgelegen poel, Buley Hole. Daar komen met name Elly en Lianne helemaal los, ze zijn niet meer uit het water te krijgen. Omdat het water zo helder is kun je gelukkig goed de rotsen zien die hier en daar net onder het oppervlak zitten. Daarop kun je dus onder het zwemmen ook lekker uitrusten.
In de diepe gedeelten kun je goed duiken of een bommetje produceren (wat met name de jongens met overgave doen), en in de ondiepe gedeelten creëer je je eigen stroomversnelling. Verder is de serie watervalletjes hier zo geleidelijk aflopend dat je je er achterover in kunt gaan liggen; je eigen jacuzzi. Het is haast jammer om je ogen erbij dicht te doen, zo mooi is het uitzicht over het water en de tropische begroeiing die er langs staat. Heerlijk bij deze temperaturen. Het enige wat je in de gaten moet houden is dat je niet verbrandt, want dat kan je hier snel overkomen.
Op de terugweg nemen we sprokkelhout dat we langs het pad vinden mee voor op het vuur vanavond. Het is met onze manier van reizen wel even stilstaan bij zaken waar je normaal geen aandacht aan besteedt, maar dan heb je ook wat. Op een tak net boven het riviertje bespeuren we een felgekleurde kingfisher, een groot uitgevallen ijsvogel die het water afspiedt op zoek naar vis.

Onderweg en bij de camper zien we een aantal kleine rock wallabies, die helemaal niet schichtig zijn en rustig tot op een paar meter naderen.
Als Elly ’s middags nog even in haar eentje weer teruggaat naar het riviertje voor nog een duik ziet ze een leguaan die haar tot op een meter heel rustig nadert. Hij is kennelijk op zoek naar voedsel en struint de omgeving rustig af. ’s Avonds genieten we van de hagedissen, vlinders en vogelgeluiden en een glas bij het kampvuur. Het afwassen wordt daardoor laat en we komen in het donker bij de wasgelegenheid. Daar is een python gezien van 2 meter, zo vertelt ons een andere gast. Enig speurwerk met onze lamp levert inderdaad de langzaam bewegende, zilvergrijze slang op. Heel gracieus beweegt hij zich vervolgens naar buiten de toiletfaciliteiten het veld in, zodat wij onze voorgenomen afwas daar kunnen afmaken.
Na weer een goede nachtrust (we zijn inmiddels aardig aan het tijdsverschil – 7,5 uur later dan in Nederland ivm de wintertijd hier – gewend) en een heerlijk ontbijt buiten voor de camper gaan we op pad naar Nitmiluk NP dat in de buurt van Katherine ligt. Rogier is al heel behendig in het rijden met de camper. Hij is er voorzichtig mee en gaat er goed mee om. De campsite die we opzoeken ligt bij Edith Falls. Je raadt het al: weer zwempoelen en watervallen, nu in een park dat nog uitgebreidere wandelingen en flinke rotsformaties kent langs het water. Elly en ik lopen later in de middag nog naar de top van de waterval, en ze kan weer klimmen als vanouds! Het is fantastisch te merken dat ze weer aardig de oude aan het worden is, zeker onder deze relaxte omstandigheden. Ze trekt zich er zelf ook heerlijk aan op.

Na een klim van bijna een uur zien we vanaf de rotsen de top van de waterval, een meer vol rotsen dat deze voedt en daar weer boven aan het andere eind nog een waterval waarboven nog wat zwempoelen liggen. De weg er naartoe was al prachtig, maar het zachte avondlicht dat de rode zandsteen rotsen mooi op laat gloeien maakt het schouwspel geweldig. We zwemmen samen even en moeten dan ook al weer snel naar beneden om op tijd te zijn voor het avondeten.
Morgen, maandag, willen we via de andere ingang van het park naar Katherine Gorge, een serie kloven waar de Katherine River doorheen stroomt.

In Katherine gaan we eerst naar het visitor centre, we doen boodschappen en vinden een internet café vanwaar we onze eerste belevenissen konden posten op onze weblog. Rogier tikt er bij Trash & Treasure een gitaar op de kop. Hij wilde per se steel strings, en die zitten hier op. Hij is er erg mee in zijn sas en gebruikt hem meteen bijna de hele tijd die we op onze site bij Katherine Gorge doorbrengen. Daar boeken we voor de volgende dag alvast een kano tocht door de Gorge. De middag gebruiken de kids om lekker bij de camper te chillen met kaarten, lezen, gitaar spelen, zwemmen en luieren. Op de camping scharrelen meerdere grote en kleine wallabies. Elly en ik trekken erop uit voor een wandeltocht naar een uitzichtpunt vanwaar je een deel van de kloof kunt overzien. Het wordt een tocht van twee uur door de bush, soms over steile rotsen en dan weer over een geleidelijker lopend pad met ook onderweg mooie vergezichten. Elly houdt het echt geweldig vol en hoeft nauwelijks te pauzeren onderweg, echt fantastisch!

Als we rond 17.30 u terug komen blijken de kids bereid een maaltijd te verzorgen. Het koken op de barbecue duurt wel veel langer dan boven een gaspit, maar we hebben de tijd. We smullen in de ingevallen duisternis van moten zalm, broccoli en noodles. Het is weer een heerlijke maaltijd geworden die we zoals gebruikelijk in de openlucht nuttigen met schooierende wallabies om ons heen. Ze eten uit de hand (heel schattig) maar dat mag eigenlijk niet want dan worden ze te tam en mogelijk ook brutaal. Het de hele dag buiten leven bij altijd mooi weer bevalt ons geweldig en geeft nog eens een extra dimensie aan deze vakantie.

Het uitzicht tijdens de wandeltocht gisteren was de moeite waard, maar de kloof laat zich de volgende dag pas echt in zijn volle glorie zien als we er doorheen kanoën. De Gorge, die door de Katherine River in 360 miljoen jaar is uitgesleten in het rode en gele zandsteen, heeft hoog oprijzende steile rotswanden waarin de opbouw van de verschillende aardlagen heel mooi te zien is.
Hier en daar zijn er onder aan het water ook zandstrandjes. Een flink aantal hiervan is ingenomen door zoetwater krokodillen om er hun eieren te leggen, hier mag je met de kano niet aanleggen. Op onze tocht zien we er in totaal drie, eentje half in het water en de andere twee lekker luierend in de zon op een lage boomstronk die vanaf de oever boven het water uitsteekt. De eerste hiervan opent om het plaatje compleet te maken ook nog even zijn bek om zijn tanden goed te laten zien. We kunnen er op een paar meter langs varen om ze goed te zien. Zoetwater krokodillen (freshies) zijn veel kleiner dan salties (tot 3 meter) en zien er net iets minder imponerend uit met hun minder dikke nek en smallere bek. Ze vallen ook niet vanzelf aan als je ze niet in het nauw drijft en met rust laat, dus voelen we ons behoorlijk op ons gemak.

Vanavond barbecuen we weer en morgen vervolgen we onze tocht naar het westen.
Het verslag is weliswaar voornamelijk voor onszelf bedoeld maar voor alle lezers ook een fantastische vakantie!! We hopen dat jullie net zo genieten als wij!