Van Rundu, Namibie naar Kasane, noordoost Botswana

Zondag 28 juli, Rundu en omgeving

Als we Rundu op zo'n 50 km naderen, wordt de vegetatie langs de weg groener, de bomen worden van halfwas tot volwassen, groene exemplaren en het struikgewas wordt van vaalgroen naar het groen dat we bij ons ook kennen, zij het dat er alleen aan de uiterste buitenkant stugge blaadjes groeien en niet de hele tooi in en in groen is. De invloed vd rivier Okavango, die noordelijk langs Rundu stroomt, doet zich hier al duidelijk gelden.
Met de groenere vegetatie zien we ook langzaamaan een toename vd kraals langs de weg. Dat zijn leefgemeenschappen in een palissade (omheining van met ijzerdraad bijeen gehouden rechtop staande stokken van ruim 1 m hoog) met tussen de 2 en 8 hutjes en een vierkant vlechtwerk voor het vee. De hutten zijn soms rond, dan weer vierkant en meestal opgebouwd uit samengevlochten stokken of riet. Het rieten dak is in alle gevallen rond en naar het midden oplopend. Volgens ons dient het dak ook alleen maar voor de schaduwwerking, want de laatste keer dat het hier regende is nu 2 jaar geleden. Sommige hutten zijn gebouwd van leem en keien, bijeen gehouden door gevlochten stokken. Het dak is ook hier weer van riet.
De bevolking is altijd uitermate vriendelijk, of je ze nu wandelend langs de straat of in een dorp of stad tegen komt. Als we onderweg zwaaien naar eenlingen of een groepje mensen, wordt altijd direct terug gezwaaid en zet iedereen daarbij ook zijn breedste glimlach op. Alleen daar word je al helemaal vrolijk van!
Het is echt opmerkelijk dat de mensen hier, waar ze zo weinig hebben, zo opgewekt in het leven staan. Daar kunnen wij westerlingen iets van leren!

In Rundu doen we weer boodschappen voor 4 dagen en zoeken we onze camp site op. Deze is prachtig gelegen aan de Okavango rivier, die de grens vormt met Angola. Omdat het inmiddels bijna 16.30 u is, besluiten we om in het bij de lodge (die tot hetzelfde complex behoort) horende restaurant te gaan eten en eerst lekker rustig vd omgeving te genieten. Ze hebben heerlijke schotels vlees en vis en we eten met zijn allen een volledige 3-gangen maaltijd voor nog geen E 100,-. Zo'n uitspatting mag ook een keertje.
Na de overvloedige maaltijd al vlot naar bed, want morgen reizen we door naar Nambwa, in het NO van Namibie.

Maandag 29 juli
Na zo'n 100 km rijden komen we in het Bwabwata NP, waar we op weg naar Nambwa een kleine 200 km doorheen cruisen. Onderweg wordt telkens met grote borden gewaarschuwd voor overstekende olifanten. Halverwege nemen we de tijd voor een verdiende picknick: een keer weer zelfgemaakte hotdogs, ook best lekker.
De laatste 13 km naar Nambwa moeten we van de hoofdroute af, een zandweg in. Hier en daar bestaat deze uit diep en mul zand, en net 2 km voor het eindpunt besluit de Ford Ranger waar ik op dat moment in rijd, vast te gaan zitten in het diepe zand. Voor- of achteruit in de lage giering en met inmiddels behoorlijk lege banden (voor betere grip) bieden geen soelaas meer. 3 keer uitgraven en dmv een sleepband aan Rogier's Hi Lux brengen ons weer op weg. Om bijna 17 u komen we op de bush camp site aan en krijgen een onwaarschijnlijk mooie plek toegewezen: aan de rivier de Kuando, de grens met Botswana. De site is zo groot dat ze er in Nederland minimaal 6 caravan sites van zouden hebben gemaakt en de buren zijn aan beide kanten nauwelijks te zien door het tussenliggende bos en struikgewas.
We blijven hier 2 nachten om ook eens een rustdag in te bouwen.

Dinsdag 30 juli
Ik ben jarig, en dat zal ik weten ook. 's Morgens om 7 u komen de kids vragen of ik uit de tent wil komen: blijken Rogier en Robbert elk met een confettikanon beneden te staan dat ze tegelijkertijd afschieten de tent in. Een enorme knal (goed getimed) heeft tot gevolg dat de confetti ons om de oren vliegt en we ineens een partytent blijken te hebben, vol glitters en snippers papier. Ik krijg daarnaast nog een kaart (met daarop oa 'de beste pa ooit, pa is baie speciaal, en: enig in sy soort'), de vlag van Namibie (inmiddels een traditie voor ons om de vlag vh land dat we bezoeken en indruk op ons maakt te bemachtigen) en een toepasselijk boek: De reis van mijn leven. Het boek gaat over een reis van N naar Z door Afrika die Lex Harding (de voomalig DJ en daarna directeur van Veronica) met zijn 2 zoons heeft gemaakt. Dat ga ik met veel plezier lezen!
Na het ontbijt pakken we de boel in om een game drive te maken zuidelijk van Nambwa naar de Horseshoe en nog dieper het binnenland in. Onderweg zien we gieren, impala's, wrattenzwijnen, allerlei zeer kleurrijke vogels, een krokodil en ons eerste nijlpaard. Daarvan zien we er later nog een tweetal in de rivier: eerst alleen hun neusgaten, ogen en oortjes, en daarna ook nog hun rug. Het 1e dier was aan de tegenovergelegen oever in zijn volle omvang goed te zien.
Als we op de terugweg weer bij de horseshoe zijn, komt van links een kudde olifanten aanlopen op weg naar het water. Ze lijken te aarzelen met oversteken, en even later blijkt waarom: een achtergebleven deel met daarin een heel klein olifantje komt aangelopen, en gezamenlijk steken ze ons karrenspoor over om met zijn allen te gaan drinken. Het is fantastisch te zien hoe beschermend de kudde omgaat met de kleinere dieren: die lopen in het midden en worden nauwkeurig afgeschermd door de andere exemplaren. De matriarch, ook meteen het grootste vrouwtje, gaat voorop en leidt de groep.
Bij het drinken staat een aantal olifanten met de rug naar het drinkende deel, om alles goed in de gaten te houden. Zij zijn later aan de beurt met drinken. De groep is kennelijk lekker melig, want tot 2 keer toe wordt een olifant door een achteropkomende collega met zijn slurf het water in geduwd. Schitterend om dit spelletje mee te maken!
Om weer terug te komen, hebben we natuurlijk een andere route genomen dan heen: dit keer door een nauwelijks waarneembaar karrenspoor van platgereden gras door glooiende velden wuivend, hoog geel gras gelardeerd met lage bomen. Het wordt steeds avontuurlijker. Ook rijden we een deel langs de oever vd Kuando, waarbij we soms gevaarlijk hellend net langs het water moeten manoeuvreren. Op een vlakker stuk verspert een uitloper water ons pad, en hoe behoedzaam Rogier dit spoor ook neemt, hij komt middenin het water tot aan zijn assen muurvast te zitten. Na enig overleg besluiten we Robbert achterwaarts en naast het spoor rijdend te laten volgen, tot op 5 m achter Rogier. Omdat ik sandalen draag ben ik de klos en mag de auto uit om de sleep te bevestigen. Behendig samenwerkend hebben de jongens de auto weer snel op het droge. We nemen vervolgens een ommetje om de uitloper heen en kunnen onze weg weer vervolgen. Al met al een keigoed begin van een prachtdag!
's Middags chillen we lekker op onze site waar we lezen en spelletjes doen. De stilte vd natuur hier wordt alleen onderbroken door de geluiden van alle dieren die zich rondom ons heen bevinden. Je hoort de hippo's snuiven en snotteren, vogels in alle toonaarden fluiten en een specht timmeren. Vanavond slingeren we lekker de braai aan en gaan weer genieten van Oryx (gemsbok) vlees. Ook dat is overleven... Morgen rijden we naar Rupara, een rit van een kleine 150 km over grotendeels zand.
's Avonds tegen het schemer rijden we nog een keer naar de horseshoe en warempel: we zien onze eerste buffels! Wat een massieve horens hebben deze beesten, ze zitten bijna in hun voorhoofd gekliefd en beslaan daarvan maar liefst zo'n 25 cm. De krul naar buiten geeft ze een spanwijdte van zo'n 70 cm.
Op de terugweg zien we onze grootste kudde olifanten tot nu toe: goed 20 exemplaren incl de babies. Het blijft een adembenemend gezicht ze in alle rust hun weg te zien zoeken.

Woensdag 31 juli
Omdat we maar relatief weinig kms hoeven afleggen, slapen we lekker uit tot een uur of half acht. Na het ontbijt gaan we op weg, eerst weer de kleine 15 km terug door het zand naar de grote weg. Deze keer geen problemen, de zachtere banden en onze toenemende ervaring met het inschatten vh zand leveren het gewenste resultaat op.
Onderweg naar Rupara stoppen we even in Kongola. Bij een handicrafts winkel kopen Lianne en Elly wat houten olifantjes. Wanneer we vanaf de weg (nog 12 km te gaan de bush in) halverwege zijn, komen we voor een houten brug die bestaat uit bij elkaar gebonden boomstammen. Direct rechts daarvan speelt zich in een klein dorpje aan de weg de jaarlijkse competetie stammendansen af.
Mannen en vrouwen in rieten rokjes komen de danscirkel binnen, leggen hun geschenken op een mat voor de jury en beginnen hun dans op het ritme van pauk-achtige drums die door 3 mannen bespeeld worden in een opzwepend ritme. Elke groep beeldt hetzelfde thema uit, waarin (wat wij ervan begrijpen en hoe het ons uitgelegd wordt) geschenken worden gegeven, wilde dieren verjaagd (iemand met een pantervel), en feesten gehouden om de onderlinge verbondenheid te benadrukken. Er komt in elke groep een boel heupgewieg en breed lachende gezichten aan te pas, maar heel mooi om te zien is dat elke groep het thema op een heel eigen manier zijn eigen draai geeft. Verrassende elementen in het optreden van elk verschillend dorp worden met luid gejoel en geklap begroet. Al met al een heel kleurrijk en onderhoudend geheel waarmee we ons verwend voelen worden om dit mee te pikken!
Achter de kring toeschouwers zijn onze jongens inmiddels aan het voetballen en hooghouden met de plaatselijke jeugd. Hun voetbal is gemaakt van samengepropt papier dat bijeengehouden wordt door er omheen geknoopt touw. De lol is er niet minder om!
Vervolgens moeten we over de brug. Eerst maar eens er overheen gelopen omdat je vanaf de oever kunt zien dat de 2e brug na het eilandje een flink stel liggers mist waardoor het geen optie is er overheen te rijden. De eerste ziet er aanlokkelijker uit dan het alternatief: erlangs door het water. We zetten de auto's in de 4WD en heel langzaam nemen we de brug. Dat lukt in 1 keer, netjes gereden! Je voelt en hoort onder je de boomstammen links en rechts vd auto opwippen omdat ze tamelijk ongelijk liggen.
Vanaf het eilandje is er maar 1 optie: door de langzaam stromende rivier direct langs de defecte brug. Het water, zo leert een inspectie ons, is hier maar een kleine 40 cm diep, zodat de oversteek van een dikke 10 m betrekkelijk gemakkelijk gaat. De kunst is om rustig en beheerst door te rijden. Daarmee creer je een boeggolf voor de auto. Het nut daarvan is dat dit onmiddellijk daarachter, ter hoogte van je motor, een hekgolf (dus een diepte het water) vormt waardoor je motor niet verzuipt en water binnen zuigt.
Eenmaal op de camping blijkt het een wereldplek: we zijn de enigen en zoeken een site aan de rivier waarvan de camp guard aangeeft dat er veel wild langs komt, zowel op de site als aan de overkant vd rivier. We nodigen de guard uit om een biertje met ons te drinken, wat hij graag doet. We krijgen veel te horen over het wildlife in de omgeving en het leven hier. Terwijl ik even met dit verslag bezig ben, leren de jongens en Merlin hem hartenjagen. Dat levert de nodige hilariteit over en weer op maar hij begrijpt het spel snel: er wordt goed uitgelegd tijdens het spel en hij stelt doorlopend vragen. Ze hebben hem al gevraagd of hij hen ook een kaartspel uit deze omgeving wil leren. Dat gaan we straks meemaken. Iedereen heeft de grootste lol met elkaar.
Lianne werkt nog even aan haar verslag over hun 2e week (ben erg benieuwd want ik heb vast nog niet alles gehoord) en Elly leest in de Lonely Planet. Ik pak straks mijn 'De reis van mijn leven' om in verder te lezen. Dat boek heeft me al echt gegrepen, het heeft een aansprekende schrijfstijl die makkelijk wegleest. Ondertussen genieten we vd stilte om ons heen en van de ongelooflijk prachtige omgeving: wat een fantastisch, ongerept landschap waar we hiermee verwend worden, om stil van te worden.
Ik merk intussen bij mezelf dat eindelijk de verlangde rust zich van me meester begint te maken: het grote onthaasten is begonnen, en dit wil ik vasthouden.
Tegen het avondschemer verzamelen zich olifanten aan de overkant vd rivier, en tegen duister zwemt op 200 m een aantal ervan de rivier over naar onze kant. Als het helemaal donker is en wij net in de tenten liggen, dromt een kudde langs onze auto's en tussen onze stoelen door. We liggen nog een tijd uit onze tent te kijken naar hoe ze zich tegoed doen aan bladeren en gras.

Donderdag 1 aug
De hele nacht konden we olifanten horen ritselen, elkaar roepen met een rustig, licht brommend en gorchelend geluid, en zelfs een keer trompetteren. 's Morgens om 6 u blijken ze steeds dichterbij ons te komen, wat weer een adembenemend mooi schouwspel oplevert. We voelen ons enorm verwend dat we dit allemaal van zo dichtbij mogen meemaken.
Hele takken worden uit de boom gerukt als de bladeren ervan boven reikhoogte vd slurf zitten. Ze gaan dan op het dikke deel vd tak staan om vervolgens met hun slurf de bladeren vd dunnere takjes te ritsen. Tussendoor eten ze iedere keer gras, dat ze eerst net als een koe met zijn tong handig met hun slurf omcirkelen, afrukken en dan naar het topje vd slurf brengen om het naar binnen te werken.
Ook de jonkies verstaan die kunst al aardig.
De ene na de andere olifant dient zich aan en ze staan tot op 3 m voor ons. Ze houden ons goed in de gaten, maar wij houden ons gedeisd en zij zijn kennelijk genoeg op hun gemak om rustig door te eten. Als zij na anderhalf uur de aftocht blazen, kunnen we zelf gaan ontbijten.
Op de terugweg weer langs de primitieve brug, die vandaag geheel buiten gebruik gesteld is. We moeten langs die brug nu door het diepere water, 60 cm deze keer. Ook dat blijkt in zijn 1 prima te gaan.
We gaan op weg naar Kasane en steken op 50 km voor dat dorp de grens met Botswana over bij Ngoma. De grens bestaat uit een 3tal checkpoints en we moeten al onze schoenen over een doorweekte mat halen en de auto's door een desinfectiebad rijden omdat we kennelijk uit een gebied met mond en klauwzeer komen.
Kasane ligt in de meest NO punt van Botswana. Vanaf de grens rijden we meteen Chobe NP binnen. Ik denk dat ook voor Botswana zal gelden dat eigenlijk het hele land een NP is, maar dat gaan we zien. We zoeken bij aankomst in Kasane een onderkomen met wifi en de mogelijkheid om ergens een trip te boeken naar de Vic Falls en laten ons maar eens informeren of we die het best vanaf de Zimbabwese of de Zambiese kant kunnen gaan zien.
Hartelijke groet van ons allen aan iedereen vanuit een zonovergoten en ongelooflijk indrukwekkend zuidelijk Afrika!