impressie van Henk

We zitten inmiddels in Etosha NP in het noorden van Namibie, bijna bij de grens met Angola. Gisteren hebben we een game drive gemaakt door een deel vh park (het grootste deel is niet opengesteld voor publiek) en daarbij ontzettend veel wild gezien: vooral veel zebra's, giraffen, springbokken en gemsbokken, maar ook wildebeest (gnoe's), red hartebeest (lijken op ontzettend grote herten), kudu's, impala's, en olifanten. Voor deze laatste geldt dat ze ondanks hun enorme omvang nog lastig te vinden zijn tussen de bomen en hoge struiken. Gelukkig hebben we Merlin, die zich ontpopt heeft als onze expert olifantenspotter. De olifanten die we zien bewegen zich heel rustig en weloverwogen door het landschap en manoeuvreren hun kolossale lichaam behendig door de begroeiing. Als ze lekkere blaadjes tegenkomen, gaan ze nietsontziend te werk: we zien hoe ze hun slurf om de takken in de bomen slaan, die er vervolgens gratieus uitgerukt worden en daarna smaakvol verorberd worden.
Een olifant doet het voor ons volgens het boekje: hij steekt net voor de auto van Robbert, Lianne en mam heel rustig de weg over. Gelukkig reden we al in een slakkengang zodat ze op tijd kunnen remmen, want zo'n confrontatie gaan we niet winnen.
Vandaag hebben we 430 km voor de boeg en doen we op het eind weer boodschappen. De route voert nu eens weer voornamelijk over asfalt, zodat we niet heel vroeg hoefden te vertrekken. Bij de dagplanning houden we rekening met de wegomstandigheden om overdag tijd te hebben om onderweg alles goed te kunnen zien en bezoeken, en 's avonds op tijd over te zijn om nog bij licht de tenten op te kunnen zetten en even te chillen, koken, en dergelijke.
Rogier heeft ons als ware Braai Meister verwend met Oryx bief die hij heerlijk gemarineerd had. Het vlees was om te zuigen, en de kilo die we gekocht hadden was op voordat de sweet potatoes en groente gaar waren. Op een camping is het geen probleem om pas bij donker te eten, dan komt het kampvuur ook nog extra tot zijn recht.
Gisteravond hebben we bij aankomst de was van de afgelopen week (op de hand vanwege het gebrek aan een machine) gedaan en opgehangen: nog een heel karwei maar vele handen maken licht werk. We genieten zo enorm van de omgeving, het wild en het landschap dat deze klussen gewoon samen opgepakt worden.
's Nachts droogt het hier gewoon door vanwege de enorm lage luchtvochtigheid, zodat we vanmorgen alles weer droog konden meenemen, op een paar shirts na die nu in de auto nadrogen. De geringe vochtigheid heeft meteen overdag het grote voordeel dat de warmte (de laatste dagen gemiddeld 25 - 30 graden, en het is winter!) lekker aanvoelt.
We willen niemand jaloers maken, maar het weer hier is even saai als geweldig: de hele dag een wolkenloze, staalblauwe lucht waaruit de zon heerlijk op ons neerschijnt. Als we 's ochtends wakker worden (meestal al tussen 6 en 7, tenzij we een lange dagmars voor de boeg hebben) zetten we een flap vd tent open, soezen nog even lekker in de ochtendzon en staan dan goedgemutst op.
Inmiddels kost het ons een uurtje om in alle rust te ontbijten, douchen, tenten op te breken en op te ruimen voordat we weer de 'weg' op kunnen. Als die weg, zoals vandaag, grotendeels uit asfalt bestaat, kun je vrij makkelijk plannen hoe lang je erover gaat doen tot je eindbestemming. De Garmin is hier ook een enorm handig: bij het plannen vd afstand voor een dag houdt deze rekening met de ondergrond waarop je rijdt: zand, gravel of verharding.
Vandaag is de bestemming Rundu, een overbruggingsbestemming naar Nambwa, dat een prachtplek aan de rivier moet zijn en waar we dan ook meteen een extra dag gaan blijven overmorgen en de dag erna. Hoewel het elke dag reizen ons nog geen moment bekropen of verveeld heeft, is een rustdag straks waarschijnlijk ook helemaal lekker.
Het voordeel van reizen is dat je heel veel ziet aan wild, maar ook aan verschillende landschappen.
Waar ik me tevoren het beeld gevormd had dat Namibie 1 grote zandbak is (het hele land is woestijn), is niets minder waar. In Sossusvlei (het duinengebied aan de kust waar we een week geleden zaten) klopt dit beeld wel, maar ook hier bleken de minder hoge duinen gewoon deels begroeid te zijn met pollen taai gras. Het vale groen vh gras contrasteert prachtig met het felrode zand vh duin, en vroeg in de ochtend komt dit extra mooi tot zijn recht door de schaduwen die achter de scherp afgetekende windrand vh duin ontstaan. Die rand slingert zich geleidelijk omhoog naar de top vd duin. Bij het beklimmen merk je al gauw dat de kant aan de windzijde uit harder zand bestaat waarin je minder ver wegzakt. En dat is maar zo handige kennis als je, zoals in het geval van Big Daddy, jezelf een pad naar de top moet banen van wat achteraf net geen 4 km blijkt te zijn. Aan de lijzijde vh duin is het niet alleen veel muller, maar ook steiler. Als je verder voor je kijkt kun je in het zonlicht heel mooi het stuifzand dat over de richel geblazen wordt, zien. Dat zand is ontzettend fijn van structuur, vergelijkbaar met polijstmiddel. Je hebt het dan ook overal zitten na de tijd.
Naast deze duinen, waar we ongeveer 60 km diep in gereden zijn (en tot de kust is het nog ruim 200 km verder!), is de rest van Namibie tot nu toe 1 grote variatie op het thema woestijn. Je rijdt door bergachtige gebieden met prachtige vulkanische en sedimentaire rotsformaties, die voor een beetje geograaf een waar paradijs zouden zijn. Dit wordt weer afgewisseld met vlakkere gebieden die nu weer begroeid zijn met heel weerbarstige vegetatie als struiken, boompjes en grassen, en dan weer bestaan uit losse keien, stenen en leiplaten. Drooggevallen stromen en rivieren completeren dan nog eens het beeld. Dit alles maak je mee omdat je je buiten de ge-effende paden begeeft op de gravel- en zandwegen in het binnenland.
We spenderen het grootste deel vd reistijd met het genieten vd elkaar afwisselende landschappen en het spotten van wild, waarvoor we ook vaak stoppen om het goed in ons op te nemen.
Vooral het reizen over de rotsen en door het zand vd rivierbedding in de Khowarib Schlucht (een afgelegen kloof van 60 km lang, waar we doorheen getrokken zijn) was een uitdaging en een avontuur voor ons en voor de auto's. Soms schiet je maar 10 km per uur op, hotsebotsend je weg zoekend over de rotsen en dan weer in de lage giering door het diepe mulle zand (waarin je tot de assen wegzakt), maar het is adembenemend mooi om te ondernemen. Wat het nog eens extra waardevol maakt, is dat we dit met zijn allen mogen meemaken en delen met elkaar.
We schieten ontelbare foto's van de kloofwand, rotsformaties, wild, vogels en planten. Dat wordt nog een heel karwei om straks uit te zoeken en de minder mooie te verwijderen. Ik ben er nog maar een week bij, maar omdat het zo'n totaal andere wereld is en we zoveel verschillende dingen meemaken, heb ik het gevoel dat we al weken onderweg zijn. In het begin maakte ik me nog wel eens druk of we wel voor donker binnen zouden komen, maar dat heb ik (ook met de hulp vd anderen) al redelijk los kunnen laten.